sanki dokunmazdı çocukken ağlamak..

Küçük bir çocuktum sadece..

her gece başka bir dünyanın sabahına uyanacağını sanarak gözlerini kapayan..

Minik bir soluktum öylece.. her sabah aynı evin aynı duvarına bakarak gözlerini açan..

Tuhaf bir umuttum sadece.. her gece yastık altı ağlayan..

Masum bir buluttum öylece.. şehrin pisliğinde maviliğini beyazlığını unutan..

Suskun bir sorundum sadece... acılara boğulursam nefesim kesilir ölürüm sanan..

büyüdüm büyütüldüm mecbur bırakıldım koştum koştum soluksuz kaldım sıradanlaştım

umutsuzlaştım kirlendim yağdım konuştum çözüldüm kesinleştim ümitsizdim.anladım..

büyümek koşmaktı

koşmak nefessiz kalmaktı

nefessiz kalmak sıradanlara özgüydü

sıradanlar umutsuzdu

umutsuzlar kirlenmişti

kirlenenler dolup taşıp yağmıştı

yağdıkça konuştular

konuştukça çözüldüler

kelimeleri gittikçe kesinleşti

keskin kelimeler ümitlerini yıktı

yok oldular hepsi

VE ADINA HAYAT DEDİLER BUNUN